Keşke 1980'deki fotoğrafını bulabilseydim.

1970'li yılların karmaşası ve tüm özgürlükleri
1980 Eylül'ünde son buldu aslında...
İşte tam da o günlerde,
Ben ilkokula başladım.
*
Önce Osmangazi İlkokulu'na gittik.
Cumhuriyet döneminin ilk yıllarını hatırlatan,
Çok güzel bir yapıya sahipti bu ilkokul.
Ve bodrum kattaki,
Tiyatro sahnesinin önünde başladı eğitim hayatım.
*
Sanırım iki ay sonra,
Mahallemizin ilkokuluna,
Yani Sultanorhan İlkokulu'na taşındık.
İlkokulumuz henüz inşaat halinde idi.
Bahçe duvarları bile yoktu mesela.
Binanın dış duvarları hatırladığım kadarıyla,
Sıvalı haliyle duruyordu halâ.
Ve henüz tek katlıydı,
Üst kata çıkan merdiven,
Bir perde ile kapatılmıştı.
Yan tarafı kantindi...
Pardon pardon.
O zamanlar henüz kantin kavramı yoktu.
Kooperatifçilik öğretilirdi bize.
Yani orası kantin değil, kooperatifti.
Ve sadece simit satılırdı ilk zamanlar.
Seçenek yoktu.
Ama daha güzel günlerdi.
Simitleri bile,
Yarım yarım alma özgürlüğümüz vardı en azından.
Ya da bir simit alıp,
Bir arkadaşımızla paylaştığımız günlerdi.
*
Okula taşındığımızda da inşaat kısmen devam ediyordu.
Bu sebeple ilk günlerde,
-Hatırladığım kadarıyla-
Tüm birinci ve ikinci sınıflar,
İki adet dersliğe oturtulmuştuk,
Muhtemelen öğretmen yetersizliği sebebiyle...
Belki de bizim okul için
Henüz öğlenci kavramının olmadığı zamanlardı.
Küçüktüm, tüm detayları bilmiyorum maalesef.
Ama kısa sürede çözüldü sorunlar.
Artık nispeten daha rahat oturduğumuz
Eğitim hayatımıza başlamıştık.
*
Bireysel çabalarla işlerin yürüdüğü günlerdi.
Eğer Sultanorhan İlkokulu bugünkü günlerine gelmişse,
O gün bireysel çabalarla okulu ayakta tutan
Öğretmenlerimiz sayesinde gelmiştir.
Benim ilkokul öğretmenim Sevim Mürtezaoğlu Malkoçoğlu idi.
Okul müdürümüz Ahmet Malkoçoğlu idi.
*
Gebze'nin yoğun göç aldığı zamanlardı.
Mahallede yaşayanların çoğu,
Henüz hayat düzenini kuramamış ailelerdi.
Haliyle hem zamanın getirdiği nedenlerle,
Hem de göçsel nedenlerle,
Ekonomik olarak fakir olarak nitelendirilebilecek
Bir mahalle idi Sultanorhan Mahallesi.
Ama herkesin eşit olarak yaşadığı yıllardı.
Hepimiz siyah önlüklerimizi giyer,
Beyaz yakalarımızı takardık.
Hiç birimiz bir diğerimizden farklı değildik.
Sınıf ayrımının henüz olmadığı yıllardı.
Sınıf ayrımı olarak bildiğimiz tek kavram,
Birinci, ikinci, üçüncü, dördüncü, beşinci sınıflardı.
Ve tüm çocuklar,
Öğretmenlerin kendi çocukları gibiydi.
Anne babalar,
Anadolu kültürüyle,
Eti senin kemiği benim diye bırakırlardı çocuklarını okula.
*
Ve öğretmenlerin el üzerinde tutulduğu yıllardı.
Öğretmenler mahalleden geçerken,
Mahalleli tüm saygısını gösterirdi öğretmenlerimize.
Bugünkü gibi değildi hiçbir şey.
Kıymeti bilinirdi öğretmenlerimizin.
*
Öğretmenlerin de büyük bir çoğunluğu idealistti.
Bugünkü gibi yaşam kavgası içinde,
Profesyonel bir iş olarak görülmüyordu.
Öğretmenlik, gönül işiydi bir kere.
Sıfırdan alıp,
Tüm çocukların elinden eşit olarak tutup,
Geleceğe götürenlerdi onlar.
Kendi çocuğu neyse,
Bizler de öyleydik aslında...
Parası çok olan ailenin çocuğunun,
Gariban bir ailenin çocuğundan,
Hiçbir farkının olmadığı yıllardı.
Ve bu düzeni sağlayanlar da öğretmenlerimizdi.
Ayrım yapmak ayıptı o zamanlar.
*
Eğer bugünlere gelebilmişsek,
Okumanın, öğrenmenin önemini
En güzel şekliyle kavramışsak,
Hayatın halâ devam eden bir okul olduğunu biliyorsak,
Ve her öğretinin bir tecrübe olduğunu kanıksamışsak,
Bu bizleri şekillendiren
Elleri öpülesi öğretmenlerimizden sebeptir.
*
Bilvesile;
Atamızın izinde olan,
Muasır medeniyeti hedef almış,
Çağdaş görüşe sahip,
Bilimi baz alarak eğitim veren tüm öğretmenlerimizin,
24 Kasım Öğretmenler Günü kutlu olsun.
*
Beni ben yapan öğretmenim
Sevim Murtezaoğlu Malkoçoğlu başta olmak üzere,
Ayten Sürücüoğlu öğretmenim,
Ahmet Malkoçoğlu öğretmenim,
Ve çağdaş eğitimi benimsemiş,
Mustafa Kemal Atatürk'ü başöğretmen olarak kabul etmiş,
Tüm öğretmenlerimin de ellerinden öpüyorum.
Tüm sevgim ve saygımla...
24 Kasım 2020
Ankara