Umutsuzluğun baş gösterdiği zamanlarda,
Kişi karakterini de kaybediyor bence.
Ve asla anlaşamayacağı insanları,
Sanki anlaşabilecekmiş gibi görüyor.
Bile bile hataya doğru adım atıyor.
*
Ben şu an o noktadayım mesela.
En iyi arkadaşım o değil ve
Onun beni sevmesi imkânsız.
Evimin kapısının önüne kadar gelip,
Evime bile adım atmamışken,
Yarın bir gün tamam dese ne olur.
Güler yüzünün ardındaki kin ve nefret,
Üç günde soğutur kendisini benden.
Ve hayat görüşü,
Sevgi kavramı,
Çok geçmişlerde kalmış.
Ben; o hasta olduğunda,
Tüm gün olmasa bile ara ara düşünürüm,
Nasıl oldu acaba diye ve
En azından mesaj atarım.
Ama ben hastalıktan yataklara düşsem,
Merhaba bile demez...
Vicdan ve vefa başka bir şey.
Ve onda zerresi yok.
Ama ben halâ neden onu düşünüyorum ki...
Bir gülüşüyle neden geçmişi unutuyorum,
Ve tekrar hayâllere dalıyorum ki...
Vazgeçmem lazım,
Püsküllü kalemin yazdığından.
Hayat onda değil,
Geleceğim onun ellerinde hiç değil.
Tanrım güç ver bana...
02 Temmuz 2018
Ankara