Onlar da çocuktular...
Ve çocuklukları olmadı aslında...
*
Vatan işgal altındaydı
Oyuncak yerine,
Demirden silah aldılar ellerine...
Vücut yaşları on üçtü belki,
Ya da bilemedin on beş idi...
Kocaman yürekleri vardı,
Bugün birçoğumuzda olmayan...
*
Dertlerimiz bambaşkaydı bugüne kıyasla...
Üç oğlunu şehit vermişken,
Dördüncü oğlunu kınalayıp
Cepheye gönderiyordu analar...
Yere düştü, dizi çizildi diye,
Öğretmenleri tehdit etmek yoktu,
Suçu kendinden başka herkeste bulmak yoktu...
*
Ağaca çıkan çocuklar çok azdı belki,
Ya da köyündeki diğer çocuklarla,
Sokakta akşama kadar oyun oynayan çocuklar...
Çocukluğunu bilemedi bir çoğu...
Daha küçücük yaşlarda,
Kocaman insanlar olmuşlardı...
Sırtlarına,
Vatanı kurtarma yükü bindirilmişti...
Üstte yoktu,
Başta yoktu...
Ellerindeydi yürekleri...
Mercedes arabaya binme hayalleri olmadı,
Havuzlu villası olsun istemedi,
Güvenlikli bir site neydi bilmiyordu,
Ülke topyekun güvende değildi çünkü...
Ülkenin güvende olması,
Ellerinde yürekleri ile dolaşan,
O çocukların sırtına binen,
İnanılmaz ağır,
Ama bir o kadar da gurur verici bir yüktü...
Neden demediler,
İstemiyorum, ben sokakta oynayacağım demediler...
Cepheye gittiler...
Bugün on sekiz yaşındaki bir çocuk bile,
Ebeveyni ile seyahat ederken,
Onlar ülkenin diğer ucuna gittiler,
Belki bazen yalnızdılar geceleri ıssızda...
Belki hiç tanımadığı insanlar vardı yanlarında...
Araba yoktu, tren yoktu, uçak yoktu...
Yürüdüler....
Yürüdüler.
*
Cepheye vardıklarında
Artık kocaman birer adamdılar...
Verilen emri ikiletmeden yaptılar...
Çoğu gittiği yerden dönemedi.
Bir sevgilisi olamadı.
Bir sevgili hayâli bile olamadı...
Orada,
Tek hayâlleri,
Özgür bir vatandı...
*
Çocuklukları,
İşgalciler tarafından,
Ellerinden alındı...
*
O çocuklardan hayatta kalanlar,
Zorlu bir hayat yaşadıkları için,
Bir daha aynı şeyler yaşanmasın diye,
Hep sert,
Hep dik,
Hep agresif yaşadılar...
Onların çocukları kızdılar bu davranış tarzına,
Çocuklarını daha özgür yetiştirdiler.
O çocuklar babalarını ve annelerini beğenmedi,
Daha da özgür yetiştirdiler çocuklarını...
Sonraki bir ya da iki nesilde de durum değişmedi...
*
Ve bugün çocuklarımızı şımarık olarak niteliyoruz.
İş yapamaz olarak niteliyoruz.
Beceriksizlikleri ile ilgili kusurları,
Çocukların kendileri de olmak üzere,
Hep başkalarına yüklüyoruz.
Ve bu çocuklardan adam olmaz diyoruz en sonunda...
Hayır efenim, hayır....
O çocuklardan da adam olur,
Eğer ülke tekrar işgal edilir,
Ve yürekleri ellerine verilirse...
Ama sizler bugün hiçbir sorumluluk vermezseniz,
Onları birer birey olarak nitelendirmezseniz,
Her kararlarını,
Onların adına sizler verirseniz,
Elbetteki beceriksiz olarak nitelendirirsiniz
Günün sonunda...
*
Onların dedeleri,
Dedelerinin babaları,
Belki de dedelerinin dedeleri de çocuktular,
Ama çok erken yaşta
Yetişkin birer birey oldular...
Umarım aynı durumlar,
Gelecekte de yaşanmaz,
Başka çocuk nesiller için...
*
Şimdi dönüp tekrar bakın çocuğunuza...
Ve onu bir birey olarak görün.
Sorumluluk verin.
Kusuru başkalarında aramayın...
Dönüp kendinize bakın önce...
Neden oluyor bunlar diye...
Bugün düşünemediğiniz tek gerçeği düşünün,
Onlar da kocaman birer insan olacaklar...
Çok yakın bir gelecekte...
*
Balkan Savaşları,
Birinci Dünya Savaşı
Ve Kurtuluş Savaşı'nda,
Bizler güzel bir ülkede yaşayalım diye,
Kendilerini feda eden,
Özellikle çocuk yaştaki Atalarımıza
Saygı ve dua ile...
18 Mart 2021
Ankara